A última lebre da Capelada

Poucos animais dos que campan pola Capelada me quedan por ver, que non por retratar. É sabido o meu gusto por saír ao monte facer visitas de cortesía a corzos, porcos bravos, denociñas, xinetas, teixós, golpes, curuxas, sacabeiras e demáis habitantes dos nosos montes, pero nunca vin unha lebre. Pode que nunca me parara a pensar nelas, se tiña que habelas ou non, pero hoxe contaronme a historia da última lebre da Capelada.

Disque foi aló polo ano 1963 ou 1964, esa época na que os rapaces das aldeas empezaron a escapar buscando un futuro ¿mellor?  e na que empezou a cambiar radicalmente a vida nas nosas aldeas e o aspecto da Capelada.

Era daquela cando andaban coas plantacións de pinos polo Limo. Os que iban traballar á plantación desde o lado de Meizoso subían pola Garita arriba polo camiño que aínda non era asfaltado. E aló, cerca do alto, diron cun can de caza que andaba acarreirando nunha lebre, a lebre corría para escapar do sabueso, da Cruz dos Torreiros a Cova Oscura e volta outra vez, e a lebre, que xa iría tan cansada coma o can, deu en correr como lebre que era cara a Garita, talmente como se tuvera idea de tirarse ao mar. E alí, cerca da casa da Garita, estaba o cazador esperando por ela, que dun certeiro tiro deulle morte, á que foi al última lebre cazada na Capelada.

O cazador, que aínda vive, rematou con esta, máis non foi a caza a culpable que que hoxe non poida ver lebres nos montes da Capelada cando salgo ao monte coa cámara na man.

Acabou coas lebres o cambio do campo, o abandono dos cultivos dos cereais, cavar e queimar a roza e as demáis actividades tradicionais, que calquera da aldea sabe que son beneficiosas para o ecosistema, a diversidade da paisaxe e a riqueza etnográfica e cultural, que teremos totalmente olvidadas en canto falten os vellos de hoxe.

 O abandono do campo nunca traerá cousas boas, a xente sempre terá que comer, e mellor que a comida a consigamos aquí, cerca da casa, sin grandes transportes, cunhas normativas estrictas na seguridade laboral e medioambiental (mellorables) e non que veñan en barco ou avión desde países en desarrollo, con condicions moito peores, con traballadores en pésimas condicións e donde o dano medioambiental nin sequera se pensa que poida existir, pero para moitos da cidade parece que funciona moi ben o dito de “ojos que no ven...”.

Nota: O relato da caza da lebre, sendo verídico, non poido constatar que realmente sexa a última, pode que alguén vira unha lebre no ano 69, por decir algo, pero permitideme a licencia “literaria” de afirmar que era a última.