Van
cinco meses desde a última entrada, e non é porque xa non queden cousas que contar e amosar na Capelada, pero cando non sobra o tempo hai
que priorizar. Estes meses foron ben axetreados para min, asuntos de estudios,
traballo e ocupacións varias tuveronme alonxado do blog, pero todo foi por
cousa boa e mereceu a pena. Empezamos etapa nova na vida, e o blog vai seguir
conmigo.
Xa
dixen máis veces que o xerme deste blog foi o meu gusto pola fotografía, naceu
para ter un sitio propio onde enseñar as miñas fotos, aínda que sin darme conta
foi derivando noutra cousa, non sei moi ben o qué, pero outra cousa. Hoxe temos
máis ferramentas, a galería de picassa que está á dareita, e o Facebook, onde é
moito máis áxil e cun intercambio máis directo, pero isto ten que seguir. E de
volver a esas orixes fotográficas vai a entrada de hoxe.
Unha
noite de inverno na Capelada hai varias opcións cando pensas que facer, a máis
razonable e sensata sería quedar na casa ao pé do lume da cociña de leña, e, se
o porco bravo deixou algunha, asando unhas castañas, e cantos máis mellor.
Pero
outras veces dame por saír fora, normalmente fai frío, pero hai moi pouca xente
que teña disfrutado da vista das
estrelas desde a Garita de Herbeira nunha noite pechada, e cando deixas de
mirar para arriba e miras para os lados podes contar os faros que están
alumbrando na noite: Estaca de Bares, Frouxeira, Prior, Torre de Hércules, Sisargas... Si, todo iso vese desde alí
arriba. E despois pódese baixar a San Andrés; lonxe quedan os anos en que o
pasar de romeiros a pé era algo continuo, e facían noite, durmindo nas cabanas
ou onde podían, pero agora van nos coches escapando antes de que se vaia o sol.
Pola
noite hai unha iluminación ornamental darredor da iglesia, e tamén está
iluminado o camiño do cemiterio, así non hai lenda, meiga ou alma en pena que
resista, pero terán que adaptarse. Esa luz nas fotos da unha tonalidade verdosa
que non axuda moito, pero é a que hai, peor é o fallo de non acordarse de
iluminar o campanario, que tuven que alumbralo eu pola miña conta para facerlle
a foto. Pero isto son detalles sin importancia, o máis complicado para facer unhas
fotos nocturnas en San Andrés é que o adro está pechado con chave, se o Sixpac
non minte gran parte do adro é vía pública, de todos, pero hai alguén que pensa
que pode pasar a chave...
Xa que
estamos por San Andrés, sin duda, a capital turística da Capelada (e seguramente da
comarca), na que hai continuos, e merecidos, investimentos das administracións públicas,
pero que non acaban de “lucir”, a imaxe do sitio máis aló do pintoresco que
poida ser é mala: tenderetes, chiringuitos, plásticos e toldos variados que son
criticados por todo aquel que pasa por alí, e aínda así funciona. Estes días
ven na prensa que van gastar centos de miles de euros en igualar as fachadas
para ter unha imaxe uniforme no pobo, e, según din na nota de prensa, preservar
a arquitectura tradicional, o que é moi boa iniciativa, poñendo as casa igual
que a igrexa, pero hai un erro moi
grande en todo iso:
Ese encintado blanco con algunhas pedras
vistas polo medio, non é nin de broma, o tradicional da zona, non ten unha antigüedade de máis dunhas poucas
décadas, se non me equivoco, da época de Don Julio, o anterior cura e que aínda
hoxe se bota en falta, que quizais imitando o que sí que era típico da súa zona
de orixe arreglou así a igrexa, e co tempo foron imitando máis ou menos
chapuceramente nalgunha que outra construcción e mesmo chegou ata a nosa
capilla do Socorro de Meizoso.
Non me
atrevo a decir que o axeitado sexa quitar ese encintado da igrexa, pois
certamente xa é característico e é o de sempre para os que teñan menos de 50
anos, pero o que sí que é un erro claro e pretender estender esa estética a todas as casa do
pobo. Para ver a construcción tradicional da zona hai que dar unha volta pola
Capelada, polas aldeas onde quedan casas vellas, case todas abandonadas, que
escaparon ás uralitas, recebados e ventanais de aluminio, e en ningún caso
aparece ese encintado con encalado branco, como tampouco hai nada empedrado con
lousas como ese adro. Calquera cambio para imitar iso sería artificial, case me
atrevería a decir que sería como converter o pobo nun decorado para os
vistantes. A miña opinión, claro, que non son experto en arquitectura
tradicional nin patrimonio nin da diso, por motio que me guste o tema.
Remato: con
esta entrada de hoxe non pretendo incitar á xente a andar de noite pola
Capelada, é máis, recomendo que non se
faga se non eres un veciño ou bon conocedor da zona, non pasa nada por ir a San
Andrés, pero hai que extremar as precaucions co gado no asfalto ao andar no
coche, como sempre, e por moito que ancheen hai que ir amodiño, que unha vaca
ou unha besta aparece onde menos se espera, e somos nosoutros os que nos
metemos no seu territorio, non ao revés. Decía, non incito a andar de noite por aí fora, so pretendía explicar porque me sinto un privilexiado por
ter a oportunidade de facelo, e non hai moitas cousas no mundo polas que
cambiaría ese privilexio...
Saúdos
a todos, prometo non tardar tanto en volver.
Concordo en que non se debía extender o encintado ese da igrexa ó resto das casas. Que se invirtan cartos en mellorar a aldea paréceme ben, que boa falta lle fai, pero como ti dis, mellor conservando o tradicional da zona. Inda que non sei, non consigo imaxinalo como algo que vaia suceder non sei porqué. Estiven na aldea de Sedeca no Courel, que está rehabilitada e é das aldeas mais fermosas que nunca vin, pero non é unha aldea que se dedique ó turismo na forma que se fai en Teixido. E inda que considero que os habitantes de Teixido deberían de ser os primeiros en mellorar a imaxe da aldea... pois como que non o vexo. Pode parecerlle raro a calquera iso, pero creo que ti ben me entendes :D
ResponderEliminarMoi bonitas as fotografías como sempre, e moi boa entrada no blog, que xa era moi esperada!
Benvido de novo ao mundo dos blogues vivos dende a entrada adicada á Porta Aberta ao mundo dos mortos.
ResponderEliminarCOincido contigo e Fati na oportunidade, agora ou nunca, de retornar San Andrés ao estilo tradicional capelado. Efectivamente a decoración, "Estilo turrón do duro" en feliz frase de Rafael Usero, a parte de sere moi discutible esteticamente foi unha inventio dos anos 68 ou así do magnífico Don Julio Ladra, que tan boa lembranza deixou entre o vecindario e os que tivemos a oportunidade de tratalo, bastante diferente ao actual pecha-cancelas, fumiga-muros, engrella-fontes e recada-cartos. Se pretenden uniformar o estilo decorativo que sexa co estilo tradicional capelado de pedra espida ao fronte. Non sería tan difícil. Por se non se acorda alguén só hai que mirar as fotos de hai cincuenta ou sesenta anos: aí che queda unha idea, que ben sei non che fan falla, pra unha entrada que, a non tardar tanto coma esta, podería moi ben completar con documentación fotográfica histórica esta moi traballada, meritoria e linda sesión de foto nouturna que nos regalaches hoxe.
Que ledicia saberte de novo andando!
UNha aperts